Ooit belde ik eens aan bij buurtvriendje Alek om te vragen of hij buiten kwam spelen. Al snel werd duidelijk dat hij op de WC zat. Die WC was naast de voordeur gesitueerd en het kantelraampje van de WC stond open voor de nodige ventilatie. Alek gaf door het raampje aan dat hij zat te poepen. Ik kon wel even wachten tot hij klaar was.

Als kind wachtte ik maar weinig. Ik hoefde niet met een bus mee, ik had geen grote-mensen-afspraken. Als kind wachtte ik vaak alleen op de tijd om voorbij te gaan. Dat heette dan vervelen. Als ik mij dan eens verveelde ging ik dingen doen, zoals voetballen of stoepranden of tekenen of iets bouwen met LEGO. Tot een bepaalde leeftijd kwam helemaal niks doen bij mij eigenlijk gewoon niet voor.

En nu moest ik wachten op Alek, tot hij klaar was met poepen. Dat kon natuurlijk niet, dus werd er direct iets bedacht om de wachttijd in te vullen. Alek zou een liedje zingen en ik zou meezingen als ik het kende. Heen en weer werden enkele melodieën uitgewisseld tot één van ons "I won't let you down" van "Ph.D." inzette. Dat was een Nummer 1 Hit op dat moment, dus dit zorgde voor een wederzijds enthousiasme en kort daarop stond ik en zat Alek het synthesizerrifje van het refrein schaamteloos en zo hard mogelijk voor te dragen: paaaaaaa-pa-pa-paaa-pa-paaaaaa pa-paaa-pa-paaaaaa pa-paaaaaaaaaaa! De WC spoelde door, Alek kwam tevoorschijn en wij vervolgden samen zingend onze weg.

Decennia later, maar kort geleden, stond ik in een bos te luisteren naar het intieme openluchtoptreden van een zingende jongedame, begeleid door een stille jongeman met een elektronisch muziekapparaat. Samen maakten ze een leuk liedje. Ten tijde van het refrein vroeg de jongedame het publiek om met haar mee te zingen. Zij had een achtergrondkoortje nodig en de jongeman kon in zijn eentje geen koor vormen. Daarnaast was hij veel te druk met zijn apparaat.

Nadat zij een paar keer had voorgezongen wat wij mochten meedoen, vielen enkele toeschouwers aarzelend in. Ik niet. Ik voelde de behoefte niet, excuseerde ik mezelf. Ook al was het zo'n leuk liedje. Een verdwaalde opwelling werd snel de kop in gedrukt. In wezen wilde ik geen aandacht trekken. Al was het alleen de aandacht van de man die het dichtst bij mij stond. Hij was lang, hij rook naar leer en hij zong ook niet mee. Eigenlijk wilde ik het liefst niemand aanleiding geven om wat van mij te vinden.
Ik hield me wel stil.

In de jaren na mijn laatste contact met Alek ben ik niet alleen hem uit het oog verloren.
Zo nu en dan blijkt dat meer waardevolle zaken in mijn verleden zijn achtergebleven.