Het blijft een eigenaardig goedje, wijn. Als je het nog niet zo lang drinkt, of zo nu en dan eens op een feestje, dan is wijn gewoon wijn. Soms vang je dan als wijnleek wat op van een gesprek tussen gevorderde wijndrinkers. Over fruit en leer en citrus hebben ze het dan. Je lacht wat en denkt: lekker interessant doen jongens. Het is maar gewoon wijn hoor.

Nu ja, al wijndrinkend door de wijnjaartjes heen ga je als wijnonbenul toch bepaalde voorkeuren ontwikkelen. En probeer je de gedronken wijnen uit elkaar te houden door karakteristieke elementen te benoemen. En voor je het weet doe je uitspraken als: hee, dit smaakt appelig! Of: dit kan zo van een tropisch eiland komen! Of: het lijkt wel alsof er een koe over die druiven heeft staan schijten voordat ze geplukt zijn! Nou, als je dan nog iemand treft die wijn lekker vindt en er graag over praat, dan kun je elkaar de kop aardig gek maken. Dat gebeurt soms wanneer je iets denkt te proeven als je je slok al enige tijd achter de kiezen hebt. Dat smaakje dat zich dan heel even van z'n beste kant laat zien. Tijdens de afdronk, zoals dat heet. Maar wat het is, je kunt er even niet bij. Het ligt zo voor de hand, maar je komt er gewoon niet op. Je doet wat pogingen. Rozemarijn! Brandnetel! Groene paprika! Verpulverd bladgroen van een paardenbloem!

Maar zo nu en dan komt er dan een wijn langs waarbij het smakenpalet rijker kleurt dan alle voorgenoemde sensaties bij elkaar. Het moment dat een goede vriend kwam aanzetten met een Château Brown (Pessac-Léognan, Bordeaux) uit 1999 kan ik me nog goed herinneren. Had ie gekregen als relatiegeschenk. Oh, dacht ik, da's vast bocht. Het mag dan een 10 jaar oude Bordeaux zijn, maar ja. Relatiegeschenkje. 99 ook geen uitgesproken topjaar. Wat wil je? De Bordeaux' die ik tot dan toe had gedronken waren op z'n subtielst gezegd redelijk, maar meestal gewoon smerig. En nu we het er toch over hebben, wat is dat voor een chateau joh, Brown? Zeker opgekocht door zo'n stinkende Amerikaanse investeerder die verder geen zak verstand heeft van wijn, laat staan van de grond waar die wijnstokken in staan. De Château Brown heeft dus nog even gelegen. Maar nu is het moment aangebroken dat ik 'm op deze fijne zomeravond ga openen.

In de ondergaande zon, zittend in m'n tuinstoel op mijn balkonnetje. Aangename temperatuur. Kurkentrekker bij de hand. Schoon kristallen glas. Het piepende geluid van de kurkentrekker die zich een weg door de kurk krult. Plop, kurk eruit. Even aan snuffelen. Wow. Wat is dat? De kurk zelf is al een openbaring! Voor zover nog aanwezig in de hals van de gemiddelde supermarktwijnfles, ruiken de meeste echte kurken gewoon naar kurk, met daar doorheen een wat bittere wijnlucht. Deze kurk niet. Deze ruikt zoet, houtig, zacht. Als je niet uitkijkt draai je de gemiddelde supermarktkurk met je kurkentrekker moeiteloos aan gort. Deze kurk niet. Deze is stevig maar toch flexibel, zoals dat een kwaliteitskurk betaamt. Snel, een bodempje wijn in het glas. Mooie, warme, baksteenrode kleur! Even walsen, en weer wat opsnuiven van de in het glas gedijende geurendans. Wow. Wat is dat?! Houttonen, zwart fruit, ergens wat chocolade, zelfs wat kaneel! Snel een slokje. Even alle hoeken van de mond laten zien, dat slokje. Wat zullen we nou krijgen! Gaandeweg ontstaat er door de opwellende ontroering een brok in mijn keel. Het slokje is er net op tijd bij om deze aangenaam te verzachten. Een hemel op aarde, dames en heren.

Sinds dat moment dringt zich een constante alertheid bij mij op in de buurt van winkels die zichzelf "wijnhuis" noemen en dit ook nog eens op hun gevel durven zetten. Met een onderschrift als "wijnkopers sinds 1340". Dat wekt toch wel de indruk dat ze ondertussen moeten weten waar ze het over hebben, nietwaar? En welke wijn ze kopen, om deze vervolgens met gepaste trots te verkopen aan hun waardige klanten. Waaronder ik mijzelf schaar hoor, zeker. En deze klant is op zoek naar een betaalbare Bordeauxwijn die eerdergenoemde ervaring kan evenaren. Waarom Bordeaux? Omdat daar de beste wijn ter wereld vandaan komt. Niet omdat de experts dat zeggen. Maar omdat bovengeschetste ervaring nog niet is geëvenaard, door welke wijn uit welk land dan ook. En kort geleden zou dat moment wellicht dan toch eindelijk zijn aangebroken...!

Wordt vervolgd...