Zo eens in de zoveel tijd is toch ook wel weer lekker om naar een ander scherm te kijken, dan een computerscherm. Het scherm van TV.

Waar is de afstandbediening? Even kijken hoor. Nee, die is van de versterker. En deze is van de multimedia streamer. En die is van de decoder. En dat ding daar is van de MP3 speler... Ah! Ik heb 'm hoor. De afstandbediening van TV. Zo. Aan dat ding.

Wanneer ik TV aanzet, duurt het altijd even voordat er wat gebeurt. Dat is een eerste bron van ergernis. Als computernerd hou ik van onmiddellijk reagerende apparatuur. Maar TV kijken valt onder de categorie ontspanning, dus ik tracht me er verder niet druk om te maken. Als er dan uiteindelijk wel wat gebeurt, schrik ik bruut op uit mijn beginnende rustmoment door een keihard ruisgeluid en sneeuw op het scherm. Dat is nu al de zoveelste keer! Dit zou dan een supergeavanceerde LCD TV moeten zijn, maar dat ding is nog te stom om te onthouden dat er niets is aangesloten op de kabelingang! Wat ie dan wèl weer lijkt te onthouden is het geluidsvolume. Dat staat een tikkeltje harder, want mijn vriendinnetje is een beetje doof aan één kant.

Zwoegend door de digitale sneeuwstorm druk ik panisch op de favorietenknop van de afstandbediening, om van kabel naar SCART te wisselen. Even gebeurt er niets, maar dan laat TV een geel driehoekje met een uitroeptekentje zien, vergezeld van de tekst "even geduld aub". Ik knipper een paar keer met mijn ogen. Nu gaat dit apparaat dus, dat te dom is om iets simpels te onthouden, voor mij bepalen dat ik te snel ben en dat ik geduldig moet zijn?! Het moet niet veel gekker worden. Het gele gevarendriehoekje suggereert ook nog eens dat er anders iets heel ergs gaat gebeuren! Nou, laat maar komen dan!

Bijkomend van alle commotie, krab ik even op mijn hoofd. En ik realiseer me dat er iemand moet zijn geweest die nagedacht heeft over de werking van TV. Deze persoon zal tevens bedacht hebben dat er mensen zijn zoals ik, die te snel op knoppen drukken en verwachten dat er dan gelijk wat gebeurt. Diezelfde persoon moet toen hebben bedacht dat zijn creatie niet snel genoeg is. En dat wanneer men te snel op knoppen gaat drukken, er een uitroeptekentje zou moeten verschijnen met de tekst "even geduld aub". Om een bepaalde gebruikersgroep ervoor te behoeden dat ze opstaan en dat hele ding in puin trimmen, omdat er maar niets gebeurt, de hele tijd. Wat hij dan niet bedenkt is dat die reactie bij een andere gebruikersgroep juist wordt opgewekt.

Hoe je het ook benadert, dat is denken in problemen, in plaats van denken in oplossingen. Ter vergelijking. Ik zit dit stukkie tekst te typen en dat wordt verwerkt door een computer met een processor die er in een mooi geval 30 miljard instructies per seconde doorheen jaagt. Als je TV dan voorziet van slimme elektronica, frot er dan gewoon iets goeds in! Wat gewoon een beetje lekker werkt! En snel! En niet zo stompzinnig! Dat moet toch niet zo moeilijk zijn?!

Mijn vriendinnetje roept mij tot de orde. Wat pas echt dom is, zegt ze, is kwaad worden op een apparaat. Alsof dat apparaat dingen expres doet. Ik onderdruk een zucht. Ondertussen doemt een scenario in mijn hoofd op, waarin de machines de wereld overnemen. Misschien is het maar beter ook dat apparaten dom blijven... En vanwaar al die haast, vervolgt mijn druifje, leef en beleef het leven toch gewoon zoals het komt en gaat! Ik kijk haar aan, laat een korte "hmm" horen en kijk daarna naar buiten.

Traag zwiepen de toppen van hoge bomen aan de voet van de winterdijk. De wind laat ze hellen naar een stuk lucht in de verte, waar deze nog blauw is. In een andere verte pakken zwarte, zware wolken samen.
Er is een storm op komst.