Derek Ogilvie doet goede zaken met z'n act. Inmiddels is hij van babyfluisteraar gepromoveerd tot spiritueel medium. Ik zag de man laatst op tv, omdat ik me tot kijken had laten verleiden door de intro van het programma. In zijn show sprak hij mensen aan aangaande een overleden jongetje dat al voor het begin van de show in de ruimte aanwezig leek te zijn. Vervolgens bleek hij de verkeerde mensen voor ogen te hebben. Kort daarna liep hij naar de andere kant van de zaal, waar ook wat gasten zaten die zich aangesproken voelden. Ouders met dochter. Waarna Ogilvie over totaal irrelevante zaken begon te ouwehoeren. Tandenborstels, gezondheidsproblemen van manlief, verbouwing van hun huis. Contact met het overleden jochie werd niet gemaakt. Wel werd op de valreep nog even gemeld dat wijlen zoonlief veel van zijn ouders hield. Ik kreeg opeens de behoefte om eens wat onderzoek naar deze meneer en zijn praktijken te plegen. Er blijkt maar weinig interessante informatie voorhanden te zijn omtrent Derek Ogilvie. Vanzelfsprekend, want Derek Ogilvie is niet interessant.

Wat wel interessant is, is informatie over combinaties van manipulatie, intimidatie, afleiding en authoritair overwicht, zaken waarvan Ogilvie veelvuldig gebruik maakt om zijn publiek te overtuigen maar bovenal te misleiden. Wat Ogilvie doet, gebeurt eigenlijk dagelijks om ons heen. De media manipuleren er lustig op los door ons voor te houden wat normaal en cool is en wat niet. Zodat wij meer kopen, vaker luisteren, langer kijken, kortom doen wat zij willen. Op kleinere schaal komt het ook regelmatig voor. Mensen zijn prima in staat om elkaar te manipuleren, te intimideren of emotioneel te chanteren, om maar te krijgen wat ze willen; geld, aandacht of gewoon een beetje aanzien. Soms doen ze dat onbewust, soms moedwillig. Meestal wel met goede bedoelingen.

Dat laatste gaat in mijn beleving niet op voor de kunsten van Ogilvie. De man heeft maar één bedoeling en dat is zoveel mogelijk poen bij elkaar harken, daarbij genadeloos misbruik makend van de emoties van weerloze mensen. Maar te zwijgen over mogelijke psychologische gevolgen bij de betrokken personen. Stel dat ik de grootste moeite heb om mijn overleden partner los te laten en dat Ogilvie mij vertelt dat die partner bij mij is en trots op mij is. En ik gelóóf hem? Hoe moet ik dan verder met mijn leven? Ik vermoed dat het niet lang meer duurt voordat de meeste mensen genoeg van hem hebben. Of misschien onbewust toch door hem heen prikken, maar dat afdoen door quasi nonchalant op te merken dat ze hem "gewoon een irritante zenuwpees" vinden. Wat natuurlijk ook zo is, ware het niet dat dat neurotische gedrag dient als afleiding, zodat wij snel vergeten waar hij het 20 seconden geleden ook alweer over had. Dat is namelijk noodzakelijk als je constant onzin verkondigt en ondertussen ook nog een klein beetje geloofwaardig wil overkomen.