Vrijdagmiddag. Stortregen. De straten in de stad vormen één grote vijver. En mijn vriendinnetje en ik besluiten om een broodje te gaan eten bij Bagels & Beans. Mijn vriendinnetje vindt dat een leuk zaakje namelijk. 

Bagels & Beans? Vraag ik hardop. Is dat niet dat zaakje waar ze van die minuscule broodjes verkopen? En daar dan 5 euro voor vragen? Terwijl er ook nog een gat in zit? Mijn vriendinnetje kijkt me aan. Ze vindt mij niet zo grappig. Ik schraap mijn keel. 

Bagels & Beans.. hmm, ja... "Ehm, juffrouw? Mejuffrouw? Sorry, ik heb net een bagel besteld, maar volgens mij is iemand de bagel vergeten. Wat zegt u? Oh, ja! Ja, nee, neem me niet kwalijk, hij ligt onder dit blaadje sla! Ja, sorry, ik had 'm niet zien liggen. Dank u!" 

Bagels & Beans! "Mevrouw? Mevrouw, mag ik wat vragen? Mag de deur dicht? Ja, de deur. Wat zegt u? Mja, het is inderdaad prachtig weer, maar m'n bagel is net van mijn bord gewaaid." 

Bagels & Beans. "Mevrouw? Sorry, mevrouw? Mag ik een lepel bij m'n bagel? Hij valt steeds door m'n vork heen." 

Bagels & Beans dus. De beans zijn, evenals de bagels overigens, ver te zoeken. In tegenstelling tot de bagels vind je de beans uiteindelijk niet. Van versgemalen koffie is ook geen sprake. De beans stonden ooit op tafel. Chocolaatjes in de vorm van koffiebonen. Dat is natuurlijk niet slim als een groot deel van je clientèle vrouw is. Moet je gelijk twee extra vacatures in de krant zetten. Gezocht: beansbijvullers bij Bagels & Beans. 

Wij zitten bij Bagels & Beans. Ik ben zo duf als een konijn. Dat heb ik al 3 keer gezegd, zegt mijn vriendinnetje. Ik verontschuldig mij. Een goede reden om een lekker bakkie bij m'n bagel te bestellen. Ik veer op als ik een XL variant van de cappuccino op de kaart zie staan. Cappuccino XL! Ik ga een cappuccino XL nemen, besluit ik hardop. Mijn vriendinnetje waarschuwt mij lachend. De cappuccino XL is namelijk erg groot, en zij heeft ervaring. Ze heeft 'm zelfs een keer moeten laten staan! Ik zeg dat dat écht niet kan en vraag of ze de bagels gezien heeft. Ik ook niet, zeg ik er nog even achteraan. Ondertussen informeert een jongedame of we wat willen bestellen. We bestellen. 

Na enige tijd zie ik een bedienende dame. Ze schuifelt voorzichtig naar ons tafeltje. De cappuccino XL beslaat bijkans haar hele dienblad. Mijn god, wat een monstrueuze bak koffie! Cappuccino XL? Ik steek enthousiast mijn vinger in de lucht, als een kind in de kleuterklas dat het antwoord op een moeilijke vraag weet. De dame probeert te glimlachen, als ze met trillende arm de cappuccino XL van het dienblad tilt. Het blad schiet onder het vrijkomende gewicht even omhoog. De dame bijt licht op haar onderlip. Uiterste concentratie. Ik zie dat haar achterste voet even omhoog komt als ze bijna haar evenwicht verliest. Met een doffe bonk landt het aardewerk op de kleine houten tafel. De cappuccino schommelt langzaam heen en weer onder de immense schuimkop. De dame probeert haar zucht van opluchting in te houden en perst er een alstublieft uit. 

Ik staar naar de teil voor mij. Gelukkig zit er tenminste één handvat aan. Ik kijk naar mijn vriendinnetje. Een volgende keer zal ik toch beter naar haar moeten luisteren geeft zij stralend aan. Het is ook zo'n schatje. Ik lach lief en kijk langzaam terug naar mijn cappuccino XL. De daad is daadwerkelijk bij het woord gevoegd. En met beide handen reik ik naar m'n bakkie pleur.