Willy DeVille - Paradiso, Amsterdam - 12 april 2005

Van te voren had ik mij laten vertellen dat Willy zo maf als een deur is. In die zin dat ie dusdanige hoeveelheden verdovende middelen tot zich neemt voor een optreden, dat ie tijdens het optreden nog wel eens onverwacht uit de hoek kan komen, wat niet altijd even positief uitpakt. Afijn, dit optreden ging ik met Saskia bewonderen en ik was ook via Saskia bij Willy DeVille betrokken geraakt. Ik zou er zelf niet zo heel snel heen gaan, omdat het toch meer muziek is van en voor een eerdere generatie. Aan de andere kant is Willy natuurlijk wel een door de wol geverfde muzikant met behoorlijk wat jaren ervaring (Willy merkte nog op (toen ie nog in staat was om hele zinnen uit te spreken) dat hij al 26 jaar "in this dump" (Paradiso dus) kwam om zijn muziek te spelen) en die ervaring staat doorgaans wel garant voor kwalitatief hoogwaardige optredens. Ik refereer even kort aan het optreden van de Waterboys.

Er was geen voorprogramma. Dacht ik. Doet er ook niet toe. Indiaan met lange haren kwam als 4e op. Publiek juigde uitzinnig. Man schudde zijn hoofd van: nee ik ben Willy niet. Publiek juigde net zo hard door. Band begon deuntje te spelen. Leuk! Even kennis maken met de band voor een optreden is heel ok. Zeker als alle aandacht daarna naar de frontman gaat. Uiteindelijk kwam Willy dan het podium op gestiefeld. Standaard kloffie, als je het mij vraagt. Zwart gekleed, lange jas, wandelstok. Zijn vrouw in de coulisse. Zij schijnt daar bij elk concert te zitten om haar man mentaal te ondersteunen. Is helemaal niet nodig! Dacht ik. Hmm. Halverwege wel. De middelen die Willy tot zich genomen had begonnen toen echt te werken. Hij brabbelde nog wat zinnen, maar het was niet meer te verstaan. Zingen ging nog wel, maar dat moment was wel het dieptepunt van het concert. Daarvoor klaagde Willy nog over die 1000 Watts die hij via een schijnwerper constant in z'n bakkes had hangen. En terecht. Ik zou er ook gek van worden. Maar dit licht had een dubbele functie: het in de schijnwerpers zetten van de entertainer van de avond, alsmede de entertainer er constant aan te herinneren dat de entertainer voor een zaal met publiek zat en zich dus daarvoor ook een uurtje of anderhalf als zodanig diende in te zetten. Na het dieptepunt halverwege en een blikkie Red Bull, ging het een stuk beter.

Veel bekende nummers kwamen voorbij, die ook op Willy DeVille "Live" staan. Volgens mij begonnen ze met "Lily's daddy's cadillac" ook. En natuurlijk topper "Demasiado Carazon". Maar het zwaartepunt lag natuurlijk bij de liedjes van zijn laatste plaat "Crown Jane Alley", waarvan "Chieva", "Downside of Town", "Muddy Waters...", "Come a Little Bit Closer" en "Slave To Love" werden gespeeld. De band speelde heel ok, met uitzondering van de man met de Spaanse gitaar en de viool.