Waterboys - Vredenburg, Utrecht - 4 november 2003

's Avonds reed ik met mijn pa (Niek voor mindere intimi) naar Utrecht om daar het enige concert (in 2003) van The Waterboys (lees: Mike Scott met altijd wijzigende begeleiding) te zien in Muziekcentrum Vredenburg. Na eerst de beoogde afslag op de 1 of andere manier gemist te hebben, waarna we bijna in Maarssen zaten, kwamen we aan de westkant van Utrecht binnen, om van daaruit probleemloos naar de parkeergarages van Hoog Catherijne te rijden. We waren ruim op tijd, omstreeks 19:50 ter plaatse. Voor mijn begrippen uitermate strak op tijd, maar we waren toch niet de enigen: de beste plaatsen waren allang vergeven en wij begaven ons naar de bovenste ring van het schitterende muziek-amfitheater om toch recht voor het podium te kunnen zitten.

Om 20:20 kwamen The Waterboys op, dit keer bestaand uit een stoffige Mike Scott (lead vocals, gitaar), een sterren-van-de-hemel-spelende Richard Naiff (backing vocals, keyboard, dwarsfluit) en een na 10 jaar teruggekeerde Steve Wickham (viool), en openden (verrassend) met Universal Hall van het gelijknamige laatste album. Al gelijk werd duidelijk dat de drie mannen op het podium genoeg ervaring hadden om een evenwichtige en strakke show neer te zetten. Na het openingsnummer werden we bedankt dat we er waren en vertelde Mike dat de show in twee sets was opgedeeld: de eerste set zou een semi-akoestische set zijn, in de tweede set zouden de drie mannen worden ondersteund door een drummer en een bassist.

Voor het zover was, kwamen natuurlijk diverse nummers van het album Universal Hall voorbij, die vanwege het ingetogen karakter uitstekend geschikt zijn voor semi-akoestische sessies. Waaronder: Christ in You, Every Breath is Yours en I've Lived Here Before. Dat laatste nummer werd ingeleid door een serieuze anekdote over bepaalde Schotse eilanden, waar Mike een deja-vu gevoel had, sterk genoeg om in een gevoelig liedje te vertalen. Halverwege zijn anekdote werd hij blijkbaar gestoord door publiek dat door zijn verhaal zat te kletsen (wat hij ook al had opgemerkt tijdens de uitvoering van zijn akoestische set) waardoor hij deze mensen vertelde "to shut the fuck up" omdat hij daar "pissed" van werd en dat de mensen niet betaald hadden om naar dat geouwehoer te moeten luisteren. Goed gesproken, Mike. Goed gesproken. Met een niet afnemend enthousiasme werd de set afgerond omstreeks 21:00. In het half uur pauze dat volgde, werd het podium klaargemaakt voor de volgende ronde, terwijl het volk (waaronder wij) tijd had om versnaperingen te kopen en een sigaretje te nuttigen (in de zaal mocht niet gerookt worden).

Na een pauze van een kleine 3 kwartier schopten de Waterboys, inmiddels versterkt met drummer Carlos "mighty" Hercules en bassist Steve Walters, af met een nummer van Room to Roam, "Further In, Further Up" (?). Misschien mede omdat de bassist niet echt uit de verf leek te komen, werd wat langzaam duidelijk dat de tweede set een set was waarvoor wij zeker waren gekomen, maar toen was daar ineens "Strange Boat" (van het album Fisherman's Blues). Dat begon gecontroleerd en relatief rustig, tot die bizarre wending in het midden van het nummer. Het was ons niet duidelijk wat er precies gebeurde (wij zaten te ver weg om het te zien), maar het leek alsof er een snaar knapte van Mike's Western gitaar, waarna hij vliegensvlug (zo snel als hij kon) een andere (elektrisch versterkte) gitaar pakte en daar als een bezetene op begon te spelen. Fenomenaal! Kon het nog vetter? Jazeker! The Pan Within (van het album This is The Sea) volgde. Het volk dat voor het podium zat kwam nu zeker uit zijn stoel, voor zover dat nog niet gebeurd was, om zich vrij te kunnen bewegen toen de improvisaties op het nummer werden ingezet. Technisch was het niet allemaal even interessant, maar de energie die loskwam was overweldigend.

De tweede set werd na onder andere "Glastonbury Song" en "A Life of Sundays" officieel afgesloten met het heerlijke "Fisherman's Blues", waarna de mannen voor een korte periode verdwenen. Het duurde nog vrij lang voordat ze weer terugkwamen. Na een minuut of 5 kwamen zij 1 voor 1 op, met Mike uiteraard als eerste, die plaatsnam achter een keyboard en de begintonen van het meest bekende nummer "Whole Of The Moon" inzette. Het feest was daarmee compleet. Gevolgd door "A Bang on the Ear", ook al zo'n knaller. En uiteindelijk de opvallende afsluiter "You Can't Always Get What You Want" van (uiteraard) de Rolling Stones. Het publiek reageerde hier heel enthousiast op, wat natuurlijk op verschillende manieren is op te vatten. Het blijft natuurlijk een nummer van de Stones. Wij gaan uit van de meest positieve opvatting. Tijdens het einde van dat nummer werden diverse vrouwmensen van jong tot oud op het podium getrokken door Mike om daar een rondje te dansen (waaronder een hippe dame die Sarah wellicht al gezien had. Ze werd -terecht- met luid gejuig ontvangen).

En daarmee werd een zeer diverse avond met optimaal vermaak en een geweldige opbouw afgesloten. Mindere puntjes waren eigenlijk de dure consumpties en de stoelen, die een te rechte rugleuning en een te kort zitvlak hadden, maar dat mocht de pret absoluut niet drukken. Voor de mensen die het optreden in Vredenburg gemist hebben: zij krijgen nog een kans in Groningen op 26 januari 2004 in de Oosterpoort. Als ze nog een kaart hebben kunnen krijgen tenminste, want het concert is uitverkocht. En terecht!