U2 - Gelredome, Arnhem - 3 augustus 2001

U2 moet je natuurlijk een keer in het echt gezien hebben. Hoewel ik zelf niet zo snel kaarten voor een dergelijke megaband zou kopen, heb ik toch via via 2 kaarten voor het laatste Elevation concert van U2 in Nederland kunnen bemachtigen. Samen met concert-maat en vriend Frank ben ik op de bewuste vrijdag met de pendelbus naar het Gelredome gejoekeld. Hoewel ik alweer een tijdje in Arnhem woonachtig ben, ben ik nog nooit in het Gelredome -de trots van Arnhem- geweest. Omdat ik voetbal niet leuk vind, denk ik. Het was dus een thuiswedstrijd, en thuiswedstrijden zijn over het algemeen minder speciaal. Maar dit was anders. Dit was U2.

Frank en ik kwamen omstreeks 20:30 aan op plaats van bestemming. De busreis verliep uitstekend, omdat de fans van het eerste uur allang ter plekke (binnenin de hartvormige catwalk en daar omheen) aanwezig waren. Dus we hadden het voorprogramma van Kelis gemist. Ik heb in diverse recensies gelezen dat dit geen ramp was. Kelis werd op 31 juli zelfs terug naar de kleedkamer gefloten. Geen goede binnenkomer dus. Daarbij kwam ook nog eens dat het dak van de Dome dicht was, dus het was benauwd. Ook op de tribune. Want daar zat ik namelijk. Tribune Oost, ingang K, opgang 219, rij 28, stoel 165. Frank zat elders, omdat ik geen kaarten had voor aaneensluitende stoelnummers. Toch een uitstekend overzicht, maar Bono en de zijnen waren wel heel klein, op deze afstand.

Om bijna 9 uur kwamen ze dan eindelijk on stage en knalden er gelijk op los met 'Elevation'. Wat ik verwacht had bleek uit te komen; het geluid was eigenlijk ronduit klote te noemen. Maar dat zal aan de accommodatie gelegen hebben. Daarnaast kan ik het ook niet vergelijken met de Kuip in Rotterdam en de Arena in Amsterdam, omdat ik daar nooit geweest ben. Maar zoals altijd went men aan bepaalde mindere zaken, zo ook aan het geluid in het Gelredome. Het mooie was wel dat het grote licht aanbleef, tot ongeveer de helft van 'Elevation'. De lichteffecten die volgden in de overgebleven duisternis waren overdonderend, hoewel vrij ingetogen voor U2 (lees: Popmart) begrippen. En de daarbij behorende show was uitstekend.

Uiteraard werden klassiekers gespeeld als 'Sunday, Bloody Sunday' (met een speech van Bono over de G8-top in Genua), en 'Where the streets have no name' (waarbij het publiek met een zee van licht werd overgoten; heel cool), maar 'New Years Day' en 'I Will Follow', die ze de eerste dag wel hebben gespeeld, bleven uit. Het nieuwe materiaal van 'All that you can't leave behind' werd bijna in zijn totaliteit 'afgewerkt', en met succes. Het was een totaal succes. Het gitaarspel van The Edge was goed en liet de bas en drums enigszins op de achtergrond vervagen. Ook het contact dat Bono zocht (en vond) met het publiek was best 'intiem'. De bandleden werden overigens alle vier individueel in zwart-wit op de schermen boven het podium afgebeeld. Ze maakten aan het einde van het concert met z'n allen een ererondje over de hartvormige catwalk (die daarvóór intensief door Bono en The Edge werd bewandeld). En natuurlijk het eerbetoon van Bono aan Herman Brood was zeker opmerkelijk.

Na nog wat gezeten te hebben, kijkend naar een alsmaar leger wordende stadionvloer, gingen Frank en ik omstreeks kwart voor 12 op huis aan. Dat was tenminste de bedoeling. Maar het werd wachten op en dringen voor de bus. Uiteindelijk zijn we toch nog vrij vlot in een bus terecht gekomen (lijn 6 naar het Openlucht Museum). Deze bus reed wel over het stationsplein, maar stopte daar niet. En de menigte in de bus scheen daar ook geen enkel bezwaar tegen te hebben. Frank zei nog tegen mij: "wat moeten al die mensen in godsnaam bij het openlucht museum?!". Maar die mensen hadden daar hun auto geparkeerd, bleek later. Gelukkig konden wij in dezelfde bus terug naar het station. Ik verliet het vehikel vroegtijdig, omdat ie op de terugweg toevallig langs mijn huis reed. Frank is verder meegereden om zijn trein naar Nijmegen te halen. Het was een geslaagde avond, en eerlijkheid gebied te zeggen dat het concert van U2 toch in de top 3 van mijn 'beste concerten ooit' thuishoort...