Turin Brakes - Effenaar, Eindhoven - 5 november 2010

Aha! De kleine zaal van de Effenaar is voorzien van een leuk bandje! Persoonlijk al eerder een poging ondernomen om Turin Brakes live te zien, en wel 3 jaar geleden in de Melkweg te Amsterdam, maar dat ging toen niet door vanwege een landelijke storing bij de NS. Ditmaal het zekere voor het onzekere genomen en gewoon met de auto gegaan. Afijn, ter zake. Laatste optreden van TB in Nederland in 2010. Eerst gepland in 1 of andere Club Massa rond middernacht. Vervolgens in de kleine zaal van de Effenaar. Instrumentarium werd volgens Olly geleend van de mannen die het voorprogramma verzorgden. Ticketprijs was opmerkelijk laag. Kaartverkoop startte 2 weken voor aanvang concert. Bij elkaar opgeteld zijn dat toch dingen waar je stiekem bij gaat denken: wat zit daar achter? Als je dat interessant vindt tenminste.

Afijn. Weerom ter zake. Redelijk gevulde zaal. Leeg genoeg om katsvooraan te staan. Voorprogramma werd klokslag 2115 ingeluid door een Eindhovense band genaamd Fourteen Twentysix, bestaande uit 5 jongens, waarvan de muziek deed denken aan een kruising tussen Green Lizzard (zang), Godspeed You Black Emperor en The Cure. Om maar even wat te noemen, hoe dan ook een interessante samenstelling. Minder is meer leek één van de uitgangspunten te zijn, en dat werkte prima. Ook leuk was dat afgezien van de drummer zo nu en dan van instrument gewisseld werd. Aan de andere kant denk ik; doe waar je goed in bent, bouw dat uit en blijf daarbij. Lijkt me ook beter voor je "branding". Weer aan de andere kant denk ik: fuck it, doe waar je zin in hebt. De zangpartijen en tweede stem verdienden zo nu en dan wellicht wel wat extra aandacht, omdat dit soms ongepast dissonant klonk.

Turin Brakes dan. Pluspunt: de mannen hielpen met het prepareren van de set. Logisch, vanuit de gedachte samen uit samen thuis. Maar de mannen zijn natuurlijk niet de eerste de beste. Met 5 studio-albums is hun discografie best behoorlijk te noemen. Aangevuld door een charismatische, uit de sixties weggetrokken bassist en een stoffige laborant aan de coke als drummer, trapten ze af met het eerste nummer van hun laatste plaat; Sea Change. Nice one. Gevolgd door een keur van bekendheden van vooral de eerste 2 albums, waaronder Painkiller, Stone Thrown, Feeling Oblivion, Underdog, Future Boy, State of Things en verder weinig spul van de laatste 3 albums, waaronder Fishing for a Dream en For The Fire. Olly was zich zichtbaar aan het vermaken. De hele tijd. Hoewel hij wel een beetje aan het bitchen was over of Eindhoven nou een town of een city was. Gale baalde als een stekker vanwege de verrotte versterking van zijn (?) gitaar. De hele tijd. Na een babbeltje met de man achter de knoppen aan de zijkant van het podium halverwege het concert, leek het gitaargeluid terug te keren, maar al snel bleek mijns inziens dat sprake was van een vooraf opgenomen gitaarpartij. Of een roadie die achter de schermen meespeelde en op bepaalde momenten in het totaalgeluid werd gemixt. We hebben het hier over playback dames en heren, inderdaad. Die momenten werden door Gale gecreeerd wanneer hij tijdens een stukje prominent gitaarwerk met zijn rug naar het publiek ging staan soleren (ja, ik zou me ook de ogen uit mijn schedel schamen), wat een teken voor de geluidsman was om het gitaarkanaal van de roadie/tape open te zetten. Leuk en knap opgelost, alleen jammer dat de tape/roadie in kwestie een elektrische gitaar liet horen, en geen semi akoestische, die Gale in zijn handen had. Vanaf dat moment heb ik persoonlijk niet objectief meer kunnen luisteren naar het geheel. Kudo's voor Gale, die tijdens het slotnummer Underdog (Save Me) toch met z'n bakkes naar het publiek ging staan en de (onhoorbare) solo weggaf op zijn waardeloze klankenkast. Tja. Was het vooraf opgezet? Of ter plekke geimproviseerd? In het laatste geval toch respect voor met name Gale.

Na de laatste noten toch nog even in de zaal blijven staan. Olly en Gale ook weer aanwezig tijdens het afbreken van de set, weer een plusplunt. Via via vernomen dat Gale zei over zijn performance: "There's no excuse". Tuurlijk, waarom meer zeggen dan nodig.