Tool - Ziggo Dome, Amsterdam - 18 juni 2019

Ja, we zijn weer een keer naar Tool geweest! Laatste keer was in de HMH (tegenwoordig de Afas Live) in 2007, dat was naast de show op Lowlands de laatste die Tool in Nederland heeft gegeven destijds. En daarna was het wachten. Wachten op een nieuwe plaat vooral, maar ook wachten op het moment dat Maynard één van zijn vele side projects terzijde zou schuiven en weer eens wat met zijn Tool-vrienden zou gaan doen. Nou. Na 13 jaar lijkt het te gaan gebeuren. Er zou een nieuwe plaat komen. Maar de release datum wordt steeds maar uitgesteld. Deze staat nu op 30 augustus dit jaar. We zullen zien.

In 1997 ben ik met wat jongens naar Tool in Paradiso geweest. Tweeentwintig jaar later gaan we met dezelfde club. Acht man sterk. Meer tickets kon ik overigens ook niet krijgen, want je kunt maximaal acht kaarten tegelijk bestellen via Ticketmaster. Los hiervan was dit concert zo belachelijk snel uitverkocht dat ik in blinde paniek op de knop "beste plaatsen" heb gedrukt, waardoor we nu overal verspreid op de achterste ring tegen het dak aan zitten. Nou ja, het gaat om de muziek zullen we maar zeggen.

En die muziek, die was natuurlijk geweldig. Ze begonnen de set strak om 21:00 met Aenema. De geluidsmensen hadden enkele oneffenheden aardig snel onder controle en al gauw was er een goede balans tussen alle instrumentjes en Maynard. Gewoon een uitstekende mix. Moet ik er wel even bijzeggen dat ik nooit meer zonder oorpluggen naar een concert ga, omdat ik zuinig ben op mijn oortjes. Extreme decibellen komen de kwaliteit van de muziek ook niet ten goede. Maar dat terzijde. Na de opener volgden The Pot en Parabol/Parabola. Prima te doen, feest voor het oor. Typisch Tool artwork op de voor- en achtergrond. Voorgrond omdat er wat stukken vitrage aan de voorzijde van het podium waren gedrapeerd. Aardig effect, maar niet echt van deze tijd. Dat kan tevens gezegd worden over dit optreden in algemene zin; weinig nieuws. Natuurlijk waren daar de nieuwe nummers, die al op youtube de ronde deden: Descending en Invincible. Misschien hebben deze deuntjes wat meer luistertijd nodig, maar bij mij gaat mijn Toolhart er niet heel veel sneller van kloppen. Van de twee laatste nummers van de reguliere set wel: Jambi en Forty Six & 2. Kippenvel.

Toen een pauze van exact 12 minuutjes. Genoeg tijd om even te toiletteren? Niet echt, want dat dacht natuurlijk iedereen. De rij voor de plee was bijkans nog langer dan voor de bar. Na de pauze was Danny de drummert aan de beurt. Dit zou ook een nieuw nummer van het nieuwe album moeten zijn, maar ik heb het maar half gehoord omdat ik met één oor in de plee zat. Vond ik ook niet erg, want het klonk meer als een opvullertje. Na het drumpartijtje gelukkig weer een klassieker in de dop; de eerste single van Tool's (vooralsnog) laatste langspeler 10.000 Days. Lekkah.

En toen startte Ions opeens in en was daar even de hoop dat Third Eye zou volgen. Je weet wel, dat nummer waar ze de set in 1997 mee begonnen. Maar de set werd afgesloten met Stinkfist. Ook leuk, want superhit. En toen was het klaar. Na precies twee uur, minus precies 12 minuten pauze. Precies als van tevoren aangegeven. Ja, bij Tool weten we inmiddels wel waar we aan toe zijn. Ongeveer. Hoewel de releasedatum van die nieuwe plaat naar alle waarschijnlijkheid wel weer uitgesteld gaat worden.