| Tindersticks - Oosterpoort, Groningen - 24 maart 2002 Op zondagavond een concert! Is eigenlijk niet zo heel erg ideaal, maar wel met het voordeel dat je bent uitgeslapen alvorens je er heen gaat. Tenminste... dat is dan normaalgesproken het geval. Ik was redelijk uitgeslapen. Met Herma reed ik omstreeks 18:30 naar het Velperplein om Martijn daar op een hoek op te pikken. Deze kwam rechtstreeks uit een stinkkroeg waar dan een soort schaakvereniging zit op zondag. Ik noem verder geen namen. Maar hij had vanzelfsprekend nog niet gegeten [zoals wel vaker voorkomt, zie Incubus]. En nog steeds denk ik: was ik maar een eind verder gereden, naar de McDonalds bij Hoogeveen... Want bij het pompstation enkele kilometers voor Hoogeveen verkochten ze gehaktballen die dus ook in grote getale door Tinus naar binnen werden gestouwd. Dat op zich is nog niet eens zo ernstig, tot je dus die graflucht ruikt die vrijkomt als de persoon in kwestie boeren gaat laten. Is bijna net zo erg als 's morgens onder het dekbed vastzittende scheten na een avondje bierzuipen. Ja, en dat levert toch mindere doch uitermate komische taferelen in die kleine Saxo van mijn. Wij reden omstreeks 20:30 de parkeergarage van de Oosterpoort in. De akoestisch verantwoorde en prachtige Oosterpoort was al grotendeels gevuld toen wij aan de onderkant de zaal betraden. Het bleek een zitconcert te zijn. Dat was ook niet verwonderlijk; pogoën en stagediven op de muziek van Tindersticks is weinig voorstelbaar. Op het podium stond een meneer die een liedje zong, waarbij hij op zijn gitaar aan het spelen was. De zaal was muisstil. Wij moesten op zoek naar een plekkie en liepen na enige aarzeling mijnerzijds door naar één van de twee balkonnen aan de zijkanten van de zaal, waardoor we een uitstekend over- en uitzicht hadden. Qua geluid was het wat minder omdat we feitelijk grotendeels alleen de linker speaker hoorden. Prinsheerlijk gezeteld gingen wij luisteren naar de meneer op het podium. De zaal was stil en de meneer zong ingetogen met daarbij minimaal gitaarspel (één of ander tokkeltje dat wel vaker terugkwam in een andere volgorde), waarbij het geluid met een kleine echo door de zaal werd teruggekaatst, wat een nieuwe ervaring was voor mij. Hoewel de liedjes van de meneer veel op elkaar leken en de meneer de liedjes op soortgelijke wijze zong, was het toch wel mooi wat ie deed. Mooi, maar slaapverwekkend. De meneer promootte zijn cd (die te koop was, ergens in het pand), bedankte het volk voor het luisteren en vertrok. Ik weet niet meer hoe laat het was, maar wel over negenen toen de Tindersticks en het "strijk ensemble" het podium betraden. Hoewel ik 3 platen van de band heb, herkende ik maar weinig van wat ze hebben gespeeld. Misschien toch ook veel nummers van hun eerste 2 albums... Ik heb nog geen setlist kunnen vinden (mail me als je 'm hebt). Maar over de gehele linie was het een ijzersterk concert. Zanger Stuart Staples kon het met zijn eikenhouten stem (?) eigenlijk ook niet verprutsen, samen met de rest van de band. Op bepaalde momenten echter klonk het geheel mij enigszins vals in de oren, maar dan schijnt men dus volgens de kenner dissonanten te spelen. Dat hoort dan zo. "Another night in" van de plaat "Curtains" was voor mij een hoogtepunt. Fluweel voor het oor. Stuart voelde vaak of hij zich wel goed genoeg had geschoren, terwijl hij over het podium sloffend op haast spastische wijze de maat van de muziek exact bijhield. Mooi om te zien hoe iemand op kan gaan in het maken van muziek. Op die manier wordt het gewoon nog intenser. Een intens concert was het wel, maar het was te koud in de zaal voor een perfecte avond. De tocht die ons van achter teisterde bleef aanhouden. De band met aanhang kwam nog twee keer terug na het laatste nummer; het publiek schreeuwde erom! En omstreeks 23:00 was het afgelopen. Na een laatste drankje vertrokken ook wij weer naar het zuiden, om toch niet al te laat thuis te zijn. Er zijn geen reacties. Geef als eerste een reactie... |