Rolling Stones - Arena, Amsterdam - 18 augustus 2003

Het kwam toch nog als een verrassing, het bericht dat er een kaart voor het concert van de Rolling Stones in de Arena vrij was gekomen. En niet zomaar een kaart, nee, een kaart voor één van de skyboxen inclusief catering! Hoewel ik zelf waarschijnlijk nooit naar de Stones gegaan zou zijn, mede vanwege het feit dat de kaarten zo godssnel waren uitverkocht, heb ik geen moment geaarzeld en gelijk ja gezegd. Het uitje was georganiseerd door één de distributeurs van het bedrijf waar ik werk, vanwege gehaalde omzet. Ik was daarom ook niet in mijn eentje, maar samen met 9 andere personen. Aangezien de VIPS voor de skylounges aan de achterkant het gebouw kunnen betreden, had ik besloten om mijn digitale fototoestel mee te nemen. Er werd wel gefouilleerd en de tassen werden doorzocht, maar ik had zoveel zooi in mijn rugtas gedouwd, dat de wat nerveuze maar uiterst aardige jongedame van de tassencontrole het kleine fototoesteltasje over het hoofd heeft gezien. Mooi!

De skybox was nogal klein, ik had me wel iets anders voorgesteld, maar het was een letterlijke 'box' van 4 bij 3 meter. Daarin stond een tafel, een keukenblokje en een forse (volle) koelkast, dus er was weinig ruimte om te lopen. Door een glazen wand met dito deur kon je in de Arena kijken. De deur gaf toegang tot een klein 'balkonnetje' met 10 gestoffeerde kuipstoeltjes, die even wat breder waren dan de stoeltjes waar het klootjesvolk vóór ons op moest zitten. Ik kreeg bijna medelijden met de mensen die opstonden, wegliepen en een 20 minuten later terugkwamen met plastic bekers bier en frisdrank, terwijl ik daar wijdbeens onderuitgezakt vanaf één van de 10 tronen zat rond te kijken en mij liet verwennen door onze persoonlijke assistente. Plastic bekers? Nee, hoor, ik dronk mijn apperatief uit een glas, alvorens ik aan het avondmaal kon beginnen. Het voedsel was met zorg uitgekozen: zeer pikante saté's en ketjapsaus met nasi. Dorstig zouden wij zeker worden.

Neerkijkend op de al wat voller wordende Arena, besloot ik om mijn fotoapparaat maar eens tevoorschijn te halen om wat impressies vast te leggen. Trots liep en riep ik rond: "ja! Ik heb het voor elkaar gekregen!", maar na de eerste foto verdween mijn blijdschap met rasse schreden. Ik voelde mijn hoofd rood worden terwijl ik op het display van het toestel kon lezen: "Warning! Battery exhausted. Turn off camera". Wat een ellende. Ik had nog gehoopt dat het toestel zich zou gedragen als mijn mobiele telefoon: na uitval gewoon weer aanzetten en de laatste restjes van de batterij leegsukken. Maar dat feest ging dus niet door.

Beteuterd keek ik naar het voorprogramma van de Stones: Starsailor. Zij speelden op relaxte wijze hun werk van hun eerste langspeler "Love is Here", met als één van de hoogtepunten "Alcoholic". Het geluid viel mij helemaal niet tegen. Als enige referentie had ik het Gelredome, dat in mijn herinnering vele malen slechter klonk. Het dak van de Arena was nog open, en een deel van het stadion werd door de avondzon sfeervol verlicht. En dat was dan één van die volmaakte momenten. Na het optreden van de sterrenzeilers lieten de Stones het volk wachten, tot schreeuwens toe, maar ver na negenen was het dan zover. Het dak van de Arena was ondertussen geruisloos gesloten. En de lichten werden gedempt.

Het lichtspektakel dat werd ingezet was gelijk al overdonderend: een fel blauw verlichte Arena in zijn totaal, het was gigantisch. Nog eenmaal dacht ik dat ik nooit meer zonder onopgeladen batterijen mijn huis zou verlaten. En toen kwamen de Stones op met "Brown Sugar". Ik zag natuurlijk geen reet van wat er op het podium gebeurde. Er was ook geen scherm aanwezig waarop men de actie van veraf kon volgen. Naad! Maar bij het tweede nummer werd het uit 8 panelen van 16 bij 4 meter (hxb) bestaande scherm in elkaar geschoven, tot één scherm van 16 bij 32 meter ontstond. Vanwege het "modulaire" karakter van het scherm, kon men tevens 2, 3 of 4 aparte schermen creeren, waarop verschillende beelden werden getoond. Het camerawerk was zeer goed te noemen, en de regie was van begin tot het eind klasse. De mannen van het beeld hadden halverwege een klein half uurtje pauze alsmede de mannen van het licht, toen de Stones hun plaats op het grote podium verlieten en verder speelden op een veel kleiner podium, midden in het stadion. De Rolling Stones in klassiek formaat, zonder poespas, geen tierelantijntjes. Nu ook voor de mensen die niet gelijk vooraan konden of wilden staan.

Veel nummers van de verzamelaar "Forty Licks" heb ik wel voorbij horen komen en bij klassiekers als "Paint It Black", "Sympathy For The Devil" en "Start Me Up" ging echt de hele Arena uit zijn of haar bolleboos. Nep-Stones-fan die ik ben, kon ik het niet laten om mijzelf door de massa mee te laten slepen. Geweldig. Keith heeft ook nog twee nummers voor zijn rekening genomen in de eerste helft van het concert. Dat was voor Mick sowieso even tijd om te pauzeren en zijn stembanden te masseren die hij die avond hoogstwaarschijnlijk heeft overbelast, in combinatie met de heersende keelontsteking. Geloven wij dat? Wij weten het niet. Maar ik was er wel over uit, na de knallende afsluiter "(I Can't get no) Satisfaction" dat dit voor mij over het geheel genomen het beste concert ooit is.
Grootse klasse van een topband.