Rammstein - Gelredome, Arnhem - 30 juni 2002

Ik was aanvankelijk niet van plan om naar Rammstein te gaan deze zomer, maar opeens was daar dat aanbod om met nog iemand naar de show te gaan en dat kosteloos. Dat laat ik natuurlijk niet voorbij gaan. En natuurlijk is het tof om Rammstein eens live te zien. Hoewel de show met het vuur en de nepurine zo langzamerhand aan vernieuwing toe is, blijft het een hele beleving. En zo was het deze zondag 30 juni ook. Met maat Martijn was ik al rond een uurtje of 6 op pad om zo redelijk op tijd in het Gelredome aan te komen. Het was een thuiswedstrijd, dus 10 minuten met de bus rondcrossen alvorens wij op de Oost-tribune plaats konden nemen. Om 18:30 zou het concert aanvangen, althans het voorprogramma, en Martijn en ik waren het er over eens dat dit een ronduit belachelijke tijd was om met een concert te beginnen. En dat vonden de mannen van Duitsland's meest beruchte en beroemde band ook. Zij begonnen om 9 uur met hun show. Wat was er dan gaande, dat het zo godslang moest duren?

Een superlang voorprogramma, dat was er gaande. Bij binnenkomst was het Nederlandse Dreadlock Pussy bezig de tent te verbouwen. Het geluid klonk mager en mat vanaf de plek waar Martijn en ik waren neergestreken. Maar zo raar was dat niet, in de uiterste oosthoek van het stadion. Daarnaast deden de speakers die voor de tribune hingen het niet. Ook het podium was vele malen kleiner dan dat van U2, enige tijd geleden. Anyway, vrij vlot na binnenkomst vertrokken die gasten van Dreadlock weer en de handel werd omgebouwd voor naar het scheen de hoofdact, maar enkele momenten later bleek dat niet het geval te zijn, tenzij Till Lindemann, frontman van Rammstein, opeens besloten had in een jurk op te gaan treden, maar dat bleek toch niet het geval te zijn. In plaats daarvan werden wij allen verrast met een optreden van Neerlands trots Within Temptation! Omdat wij inmiddels alweer een klein uur verder waren, was daar even een lichte verontwaardiging mijnerzijds, maar hee, Within Temptation is *hot* en het is natuurlijk leuk om die ook eens live te zien. Na het openingsnummer besloot ik toch maar eens te gaan kijken of er wat bier te halen viel, daar in het Gelredome. Dat was goddank het geval, ware het niet dat wij Bavaria moesten drinken wat tot overmaat van ramp ook nog eens pislauw was. Onder dit "genot" werd het best aardige doch weerom mager klinkende optreden van Within Temptation [met de te schrille stem van Sharon Janny den Adel [jazeker wel] voor de te grote ruimte] afgesloten met "Ice Queen".

Negen uur was het geworden toen Rammstein dan eindelijk begonnen te spelen. Ik was ondertussen al een keer weggewandeld om een beker cola te halen [die overigens wel goed koud was], maar Martijn had het al een dikke twee uur volgehouden op één van de minuscule plastic kuipstoeltjes van het Gelredome. De mannen ramden om te beginnen "Mein Hertz Brennt" de zaal in, wat tevens openingsnummer van de te promoten plaat "Mutter" is, die het volgens mij toch net niet haalt bij haar twee voorgangers "Sehnsucht" en "Herzeleid". Geen supersterke opening voor een concert. Maar na "Links 2 3 4" was daar "Sehnsucht" en het feest was begonnen. Met een hoop vuur[werk] werd de show als vanouds aangekleed. Lust voor het oog. Maar na "Sehnsucht" dacht ik even te lijden aan een bepaalde vorm van "Rammstein-doofheid" omdat ik geen enkel nummer meer herkende, tot ze "Mutter" speelden. Daarna was de doofheid weer even terug voor een drietal nummers, welke tevens niet echt pakkend waren of zo. Tot het feest dus ECHT van start ging met "Asche zu Asche", gevolgd door onder andere "Du Hast", "Bück dich", "Engel" [slechte uitvoering], "Rammstein" en "Sonne". De rook die min of meer gevangen bleef in het stadion gaf overigens een waanzinnig "boost" aan de lichteffecten die naast al het vuur dienst deden... Relaxt!

Er was eigenlijk maar weinig nieuws onder de zon voor de mensen die óf Rammstein al eens eerder "in concert" gezien hebben óf goed opgelet hebben bij "Live aus Berlin"; een niet te kloppen, fenomenale live registratie die eigenlijk iedere muziekliefhebber in de kast moet hebben. Vergeleken bij "Live aus Berlin" was dit eigenlijk maar een slap aftreksel, ook al kwamen vrijwel alle elementen van die show in het Arnhemse terug; de vuurpijlen die ogenschijnlijk het publiek in schoten, de ontploffingen, de vlammenwerpers, het rammen van de microfoonstandaard op het podium [wat leidde tot een explosie], de spuitende neplul bij "Bück dich", de brandende Till Lindemann bij "Rammstein". En zo verder, en zo verder. Met uitzondering dan van "Seemann", het nummer waarin joker van de band en algehele dwaas Christian "Flake" Lorenz in een rubber bootje over het publiek "vaart". Het is wel duidelijk, denk ik. Hoewel het dus niet echt SUPER was, was het zeker voldoende voor een zeer geslaagde avond. De toegift bestond uit een tweetal nummers, "Ich Will" en "Stripped". Dit laatste nummer was in mijn beleving echt een superdomper. Een single die ze naar het schijnt in 1998 hebben opgenomen en ook het enige dat ze in het Engels hebben gedaan [?]. Gelukkig. Maar laat het daar dan ook bij, denk ik dan. En sluit je toffe show er niet mee af als gevestigde Duitse band. Afgezien van deze matige afsluiter gingen Tinus en ik toch voldaan huiswaarts. En dit keer waren er geen eikelig lange wachtrijen voor de bus [zie U2] en wij stonden zowaar een klein kwartier later op het station in Arnhem.