Placebo - Heineken Music Hall, Amsterdam - 11 april 2001

De treinreis naar Amsterdam Bijlmer was al een op zichzelf staand feest. Samen met Frank, Boyd, Herma en Martijn ging ik naar Placebo, de band die ik voor het eerst zag tijdens een registratie van hun optreden op Pinkpop 1997. Ze waren toen doorgebroken met "Nancy Boy", een uitermate irritant nummer eigenlijk, maar goed, de zangeres van de band bleef mij intrigeren tijdens die Pinkpop-uitzending en ik wist niet waarom. Bleek het later een zanger te zijn. Kort daarna was ik de trotse bezitter van Placebo's gelijknamige debuutalbum. Vanaf toen wist ik al dat ik Placebo ooit nog eens live zou gaan aanschouwen. En op 11 april 2001 was het dan zover.

Voor de tweede keer in korte tijd was ik in de HMH te vinden. In het voorprogramma speelde één of andere vage band, wat overigens best klonk. Sneakerpimps, heb ik mij laten vertellen. Aangezien wij gewoon goed op tijd waren en het voorprogramma al een aardig eind op weg was, duurde het niet lang voordat de Sneakers van het podium verdwenen.

De opkomst en het eerste kwartier waren overdonderend. Niet dat het zo geweldig was, maar Placebo raasde als een losgeslagen trein voorbij, in het kader van een potentiële recordpoging "hoe speel ik zoveel mogelijk liedjes in een zo kort mogelijke tijd". Brian Molko had zijn stembanden aardig onder controle, hoewel duidelijk was dat hij even in moest komen. Dat eerste kwartier kwam ook een beetje over als "jongens, we spelen effe 8 nummers in no-time, als dat niks wordt hebben we ze in ieder geval iets laten horen". Daarna ging het allemaal wat relaxter.

Placebo bestaat in het dagelijks leven uit 3 man. Maar er was een vierde man bij, die ondersteunende riedeltjes op een keyboard verzorgde. Deze man stond daar in pak een beetje de Houten Klaas dan wel de Stijve Hark uit te hangen en maakte duidelijk geen deel uit van de band. Jammerlijk gezicht. In de tussentijd kroop Brian zo nu en dan eens achter zijn elektronische piano, bespeelde deze ook helemaal zelf en zong daar dan op de koop toe ook nog eens een droevig liedje bij. Die 'piano' hadden ze beter in kunnen ruilen voor een echte vleugel, want de geluidskwaliteit van het Bart-Smit-apparaat was bedroevend laag. Of de man achter de knoppen maakte er een puinhoop van. Brian stak structureel een peuk op wanneer hij weer achter het pianootje plaatsnam. Niet om te roken, maar om een... ja, een bepaald effect te creëren. Er stond namelijk een spotlight op hem en zijn piano gericht, waardoor de rook van de sigaret in de lichtkegel naar boven verdween. Net als in een rokerig jazzcafé. Dat was een aardige vertoning voor een enkele keer.

Het verdere concert kende geen echte hoogtepunten meer, afgezien van het feit dat ze "Nancy Boy" niet speelden. "Nancy Boy is" namelijk "dead" aldus Brian. Nu ja, duidelijk. Het nummer dat ik gemist heb is "Brick Shithouse". Maar het kan niet altijd feest zijn. Al met al vermakelijk, maar ook niet echt veel meer dan dat. De terugreis met El Trino verliep deze keer zonder verdere problemen en zo rond 0:30 weer in het Arnhemse wedergekeerd.