Incubus - Heineken Music Hall, Amsterdam - 25 januari 2002

Tezamen met de posse van die avond: Frank [Frankie], Martijn [Tinus], Herma [Herrie] en Karin [Kaar], ging ik voor de tweede keer naar Incubus. Met de trein, gezellig van station naar station hoppen en lekker ouwehoeren. Dat zijn altijd de betere uitstapjes. Wij kwamen omstreeks 20:35 aan op station Amsterdam Bijlmer, na een verlengde stop op Utrecht CS. Tinus moest namelijk zo nodig een whopper-menu van de Burger King hebben, anders zou hij die avond sterven. Nu, dat soort incidenten konden wij er duidelijk niet bij hebben. Daarnaast zou het een uitermate ongezellige bedoeling worden. Wij kwamen dus aan om 20:35 in de Bijlmer, zoals gezegd, wat betekende dat een aloude traditie werd voortgezet: wij zouden het voorprogramma missen. Dit werd verzorgd door 311, een band waarbij Incubus zelf een keer in het voorprogramma heeft gezeten. 311 was al klaar, toen wij even gezellig aan het chillen waren geslagen op het bovenste balkon in de Heineken Music Hall. Daarboven was ik nog niet eerder geweest [evenals de rest van de posse], dus werd het tijd om daar toch even een kijkje te gaan nemen. Niet dat wij daarvoor speciaal helemaal naar boven waren geklommen, neen, echter de garderobe een verdieping lager was vol, dus we moesten wel. Maar het bovenste balkonnetje in de HMH was goed te doen. Mooi uitzicht, prachtig overzicht. Het gejuich dat uit de diepte omhoog rees, toen het doek van 311 letterlijk viel, sprak boekdelen over het optreden. Incubus weet ze altijd wel te vinden. Om en nabij 21:00 was het dan toch tijd geworden om een kijkje op de begane grond te gaan nemen. Wij hadden onszelf aan de rechterzijde van de hal gepositioneerd, bij de tweede uitgang, toen Incubus het podium betrad.

Tja. Wat kan ik er van zeggen.  Best een hoop, maar laaiend enthousiast ben ik niet. Incubus dus. Ik vroeg mij van te voren al af of het concert in de Melkweg door de mannen overtroffen zou worden in de Heineken Music Hall, maar zowel de accommodatie als de gegroeide populariteit van de band zouden hier geen positieve bijdrage aan leveren. En zo was het ook. Ze openden met een wat minder bekend nummer [Circles wellicht?]. Geen kraker en zoals gebruikelijk in HMH, was het geluid in eerste instantie best kut te noemen, maar in de loop van het optreden werd dat toch in positieve zin bijgesteld. Tijdens het openingsnummer was ik ondertussen aan mijn Grootuh Biejah begonnen. Was ik wel even aan toe. Maar het bier smaakte ook al niet. Dat is ook niet raar, in een Heineken Music Hall. Afijn, zo ging dat eigenlijk een tijdje door; biertje drinken, beetje keuvelen met Tinus en Herrie [terwijl Frankie wat verder naar voren was gegaan] en ondertussen vermaakt worden door die gasten op dat podium ["Papa, wie zijn die enge meneren die zo'n lawaai maken?"]. Brandon Boyd, zanger, waande zich de eerste 6 nummers of zo op een golfbaan, waarbij zijn microfoon de virtuele golfclub moest voorstellen. En ook voorstelde, in zijn beleving. Hij zong goed hoor, zoals ook in de lijn van verwachting lag, maar was wel behoorlijk gestresst, zo leek het. De band speelde ook prima. Jawel. Maar het was niet super. Over het algemeen weinig tot geen improvisatie. En op het moment dat ik dacht dat DJ Kilmore een knetterende solo-scratch zou uitvoeren [tijdens het nummer "Just a Phase" volgens mij], was het alweer voorbij. Kut! Ja, was toch minder.

Hoogtepunten? Het lag allemaal wel enigszins op één lijn. "New Skin" van S.C.I.E.N.C.E. hakte er wel behooorlijk in, evenals "A Certain Shade of Green" en "Nebula", afkomstig van datzelfde album. Maar over het algemeen lag het zwaartepunt bij de laatste twee albums; "Make Yourself" en "Morning View". Dus uiteraard gehoord: "Wish You Were Here", "Warning", "Stellar" en "Pardon Me". Deze laatste werd in de enkele toegift gespeeld. Daarnaast hadden ze [voor de verandering] ook nog een akoestische sessie in het programma geprutst, waarin Brandon en Michael [resp. zang en gitaar] een tweetal nummers speelden, te weten "Mexico" en "Drive". Aan het einde van het concert werd de Afrikaanse trommel en [nieuw!] een didgeree-doo door Brandon uit de kast getrokken. Het laatste instrument bespeelde hij verrassend goed. Een hoogtepunt, toch wel. Misschien dan toch wel het enige...
Het is in ieder geval wel duidelijk welke kant de mannen op willen. En dat is de kant van het grote geld en sappige luisterliedjes.

Enigszins beteuterd verlieten wij dus allen de HMH. Ik spreek hier natuurlijk in eerste instantie alleen voor mijzelf. Ik besloot tijdens de wandeling naar het station ook dat ik de grotere zalen als de HMH en Ahoy voor een groot deel van de gevallen zou gaan mijden, in de toekomst. Dit alles wil niet zeggen dat ik geen toffe avond heb gehad en dat het allemaal maar niks was... Nee, integendeel. Het was goed. Maar het vonkje sloeg simpelweg niet over. Het grote vuur bleef uit.