Elbow - Paradiso, Amsterdam - 25 maart 2004

Mijn bezoek aan Paradiso om Elbow live te zien spelen is gebaseerd op vele luisteruurtjes naar hun volwaardige debuut "Asleep in the back" (2001). Een plaat met het beste van 10 jaar, zoals op de officiële website van Elbow is te lezen. Toen "Cast of Thousands" uitkwam eind 2003, was het dus maar even de vraag of zij zichzelf konden overtreffen met dit nieuwe materiaal, dat in een relatief korte periode was gemaakt. Ik vond eerst van niet. Maar goed, ik zou ze live gaan zien, dus ben ik voor de vorm beter gaan luisteren naar het nieuwe album. En het is een volwaardige opvolger gebleken. Weerom een plaat met experimentele geluidseffecten en opvallende percussie, maar ook één met een volwassen en een wat minder duistere sound.

Het voorprogramma werd verzorgd door Venus in Flames, a.k.a. Jan De Campenaere uit België. Kan aardige liedjes spelen, maar was daarin op het podium niet echt overtuigend. Of hij was inmiddels gewend geraakt aan zijn band, die hij voor deze gelegenheid had thuisgelaten. Om kwart voor negen verliet Jan de stage om plaats te maken voor Elbow. De 5 mannen (en twee achtergrondzangeressen) kwamen iets over negenen op en begonnen hun set met "Ribcage", het openingsnummer van "Cast of Thousands", gevolgd door onder andere "Red", "Not a Job" en "Snooks". Al snel bleek dat Elbow er op het podium naar streeft om hun experimentele sound op cd zo strak mogelijk na te bootsen. Dat ging vaak wel goed, maar ik kom natuurlijk naar een concertzaal voor méér dan wat ik thuis op cd kan horen, en dat vind ik dan doorgaans in improvisaties, intermezzo's, interactie met publiek etc. Nu, interactie met het publiek was er, lead zanger Guy Garvey babbelde er heerlijk op los, maar het was soms compleet onverstaanbaar wat ie zei. Engels hè, met vast een bepaald accent. Dat is misschien wel dé kracht van Elbow; dat ze hun duistere en soms zware muziek met een enthousiasme en optimisme brengen, dat het geheel een uitermate prettige ervaring oplevert. (Verdere) pluspunten van het concert waren de rustigere nummers (o.a. "Scattered Black and Whites", "I've Got Your Number", "Switching Off") die met sterk gevoel en overtuiging werden gebracht en ook óverkwamen! Kippenvel. Deze rust werd dan af en toe afgewisseld met heftige gitaarpassages, die dan toch net even een tikkie heftiger werden opgevoerd, waarbij de mannen helemaal losgingen, zoals in nummers als "Bitten By the Tailfly", "Fallen Angel" en het geweldige "New Born". Dat laatste nummer was tevens het einde van de reguliere set.

De toegift bestond uit een drietal nummers (waarvan de eerste werd ingeleid door "Flying Dream 143"); "Switching Off" (?), "Any Day Now" (daar kwam ik ook wel een beetje voor) en als laatste "Grace Under Pressure", wat werd afgesloten met de repeterende tekst "We still believe in love, so fuck you", in gospelstijl. Elbow heeft het.