Deftones - Heineken Music Hall, Amsterdam - 19 maart 2001

Op de heenreis zat ik tot Utrecht in een bijna verlaten treincoupé heerlijk genietend van het landschap. Tijd zat hiervoor, want er was namelijk weer eens een storing gaande. Dit keer betrof het spoorbomen die niet dicht bleken te gaan. Ik kwam dus te laat aanzeiken op Utrecht Centraal, waar ik Boyd zou treffen bij, jullie raden het al, het trefpunt. Boyd had al voorzien dat ik wat later zou komen; zijn trein had ook vertraging. Dus aansluiting gemist. Tijd voor een bak koffie in één of andere stationsrestauratie, want maandagavond was nou niet echt een ideale avond om ergens heen te gaan, zowel ik als Boyd waren zo lam als de neten.

Deftones zou daarna als eerste de aftrap verzorgen voor een rits bekende bands die de HMH eens even goed zouden inspelen. En dat kun je ook wel aan Chino Moreno en zijn kornuiten toevertrouwen. Hoewel het geluid, zoals het hoort bij Deftones, aan het begin niet om aan te horen en daarnaast op één of andere vreemde manier wat 'mager' was, was het allemaal wel te doen. Het werd in ieder geval steeds beter. Ik keek er verder ook niet van op. Deftones zuigt gewoon, live. Ik had het al eerder gezien bij Pinkpop. Deftones produceert gewoon Deaftones. Maar het leipe gedoe van Chino maakt over het algemeen een hoop goed. In de loop van het concert had ik mijn gehoor wat bijgesteld en kon ik ook daadwerkelijk herkennen wat ze nu precies speelden. Vanaf dat moment was het een kwestie van meeschreeuwen. Verrot geluid of niet, let's have a party en gaan met die sinaasappel.

Uiteindelijk werd duidelijk dat er nog een extra trein reed naar Utrecht Centraal. Nu ja, dat was dan een stap dichter bij huis, moesten wij maar denken. Maar in Utrecht zaten wij wederom vast, omdat er geen trein meer reed naar Arnhem. Natuurlijk waren wij niet de enige gedupeerden. Onder ons benadeelden bevonden zich enkele aspirant hooligans, dus de NS kon het echt niet maken om niets voor ons te regelen. En er werd iets geregeld. Een stoptrein die bij elk gat zou stoppen. Maar goed, wij waren weer op weg naar Arnhem. Boyd en ik waren neergestreken in een werkcoupé, waar wij werden vergezeld door twee oudere mevrouwen die een uitermate gezellige babbel opzetten. Daarnaast zat er een meiske uit Portugal in de coupé, die hele verhalen op begon te hangen over Portugal, haar studentenhuis in Nijmegen, etcetera, etcetera. Heel gezellig. Ondertussen was het 2:30 geworden. Wij reden om 3:00 Arnhem binnen. Daar moesten we een alternatieve uitgang nemen (over het spoor heen), omdat het hele station al was afgesloten. Om 3:15 was ik dan eindelijk thuis...