Death Cab For Cutie - Melkweg, Amsterdam - 8 maart 2006

Wie erbij was kan erover meepraten: hiervoor ga je dus naar buiten en maak je een lange reis om een band live te zien. Deze avond was ik met Herma op stap om dat te ondernemen voor een concert van Death Cab For Cutie (DCFC). Dit concert deed me een beetje denken aan dat concert van Incubus in dezelfde Melkweg, in het jaar 2000. Incubus was toen (ook) zo'n band die net een beetje aan het doorbreken was in Nederland en dat een beetje live ging promoten in zo'n zaaltje als de Melkweg. Het enige verschil zal zijn dat we DCFC dus NIET in de Heineken Music Hall gaan zien. Nee hoor. Hoewel ze met hun laatste langspeler "Plans" volgens velen commercieel zijn gegaan (groot platenlabel, lekker-in-het-oor-liggende-luister-liedjes en minder diepe en verrassende teksten), zie ik het echt niet gebeuren dat deze mannen hun intieme indie/popsound in een grotere zaal dan bijvoorbeeld de 013 zullen gaan vertegenwoordigen. 013 is eigenlijk al te groot denk ik. De tijd zal het leren.

Terug naar dit concert. De muziek van DCFC heeft in mijn beleving over het algemeen een beetje een mineurstemmige sfeer ofzo. Waardoor ik verwachtte meer iets te gaan zien als wat we bij The Cure ook wel zien. Een beetje levenloze en afstandelijke bedoeling dus. Waarvan je op een gegeven moment zelfs gaat gapen. En naar een bed verlangt. Maar DCFC was totaal anders. Frontman Ben Gibbard was heel vrolijk en enthousiast. En hij had volgens mij ook echt plezier in het maken van zijn muziek, daaro op het podium. Dat kon je overal aan merken. Ook de manier waarop hij achter het keyboard z'n liedjes deed was heel bijzonder. Alsof die microfoon die op het keyboard was geplakt niet versteld kon worden ofzo. En hij zich zodoende in zo een houding moest wringen alsof hij door een poortje van 60 cm hoogte moest lopen, terwijl hij zelf 1m75 is. Zoiets. Afijn, genoeg geouwehoer.

De mannen begonnen het concert met Marching Bands of Manhattan (van Plans) gevolgd door The New Year (van Transatlanticism), gelijk twee goede binnenkomers (en niet alleen omdat ze ook als eerste op de genoemde albums staan). En het geluid was super. Goed gemixt. Geen overstuurde shit. Gewoon zoals ik het wil horen. Heerlijk. Hoogtepunten kwamen in mijn beleving toch voornamelijk van "Plans". Dus commercieel of niet, het is wel gewoon een goede plaat. Hoewel "Transatlanticism" er ook zeker mag zijn hoor. The Sound of Settling, Transatlanticism (de afsluiter), The New Year. Stuk voor stuk heel ok. Van "Plans" waren het Summer Skin, Different Names, What Sarah Said en Brothers on a Hotel Bed die de kroon spanden in mijn beleving. Het akoestische I Will Follow You Into The Dark, dat als eerste nummer van de toegift door Ben alleen werd gespeeld viel een beetje tegen. Misschien omdat ik toen inmiddels redelijk achteraan stond om bijna te vertrekken (DCFC begon pas om 10 uur te spelen en de trein van 23:47 moest ook weer gehaald worden) en ik de muziek bijna niet meer door het geouwehoer van de mensen om mij heen kon horen. Toen was het concert voor mij dan ook zo goed als afgelopen. Halverwege het laatste (?) nummer (Transatlanticism) zijn Herma en ik terug naar het station gegaan om de laatste trein naar Nijmegen te checken.