Apocalyptica - 013, Tilburg - 31 maart 2005

Apo wederom in 013. De tent was deze keer voller dan in 2003, maar niet helemaal uitverkocht. Beter. Volle tenten zijn kut. Maar het voorprogramma werd verzorgd door 1 of andere Duitse chick met consorten. Best wel aardig, maar een beetje te electronisch voor mijn oren. Ik was met Boyd aanwezig daaro, na een trein gemist te hebben in Arnhem, omdat ik een andere kant op stond te kijken en de trein niet had horen aankomen. Dus wij waren ter plaatse omstreeks 21:15. Tijd nog om een grote bier te kopen en een plekkie te zoeken. Wij nu voor de verandering maar eens in het midden van de zaal staan. Nadeel is dat je dan vast staat na verloop van tijd en dus ook geen grote bieren meer kan scoren. Nu ja, het kan wel, maar dat duurt dan een half uur ofzo. Voordeel is uiteraard dat de mannen op het podium beter te bezichtigen zijn.

Omstreeks 21:40 kwamen de mannen het podium op. Perttu was er niet bij omdat ie ziek was. In plaats van Perttu was Antero Maninen weer van de partij. Wat een figuur is dat zeg. Ook tijdens dit optreden werd wel weer duidelijk waarom Antero jaren geleden uit de band is gestapt. Mooiste was nog dat die gast bij de opkomst voor de toegift met z'n strijkstok de papieren rotzooi van de verhoging waarop de cellisten zaten wegveegde met een verwaand gebaar, alvorens hij na een buiging richting publiek (pleurde daarbij bijna van de verhoging) ging zitten. Antero: zonnebrilletje, strak in pak, lijkt licht motorisch gestoord aan alles behalve zijn rechterarm en -pols en linkerhand. Toen hij in z'n enthousiasme van zijn verhoging afkwam, zo rond het einde van de reguliere set, werd hij even gespanked met de strijkstok van Eicca! Geeft wel een idee hoe de verhoudingen binnen de band hebben moeten gelegen. Anyway, Antero had op deze avond een belangrijke rol, bijna alle solo's werden door hem gespeeld. Vind ik opmerkelijk. Misschien is dat ook wel echt iets voor Antero, om dat te eisen, omdat de rest beneden zijn niveau is... ik kan verder lullen wat ik wil, hij is speeltechnisch zeer begaafd.

Maar goed, terug naar het begin. De opstelling van Apo vond ik persoonlijk klote. Van links naar rechts: Antero, Eicca, Mikko (drums), Paavo. Door deze opstelling werd de drummer natuurlijk meer betrokken bij de show, maar de schoonheid van de synchrone strijkbewegingen die de mannen maken als ze allemaal de baslijn van een stuk spelen was hierdoor minder goed te zien en daardoor op de 1 of andere manier een stuk minder krachtig. Daarbij kwam ook dat het geluid enorm kut was, die avond. Kan aan mij gelegen hebben hoor. En 3 cello's maken minder geluid dan 4 cello's. Dus dan moet je compenseren, is dan misschien de algemene gedachte. FOUT! Gewoon dat volume op een respectabele hoogte zetten en een capabele knaap achter de knoppen plaatsen godverdomme. En een goeie technicus inhuren. Gezeik altijd. Ja, geluid is belangrijk vind ik. Zeker als je de band in kwestie vaker ziet en gaat zien.

Terug naar het begin. Apo begon met Path, gevolgd door een prachtige uitvoering van Master of Puppets. Goed, prachtig is misschien zwaar overdreven, maar het stuk had een lange intermezzo en dat soort improvisaties wil ik graag horen. Wat dat betreft was de rest van de show weinig inspirerend. Bij Betrayal had ik toch de Cello-Grunge willen zien, maar die wordt in dat nummer gedaan door Perttu. En die was er niet bij. Misschien was dat het wel, hoor, dat daardoor de show toch minder spontaan was dan 'normaal'... En zoals de Apofans weten is Betrayal naast Fisheye 1 van de heftigste nummers op hun nieuwe Album, en heftige nummers behoren ook behoorlijk uit de verf te komen, live. Was dus niet het geval, vond ik. Afgezien van de Metallica nummers. Want die deden het als vanouds weer erg goed. Hoogtepunten waren in mijn beleving Master of Puppets, Fight Fire With Fire (fokking snel) en For Whom The Bell Tolls. En natuurlijk de Sepultura klassieker Inquisition Symphony. Over snelheid gesproken. Antero was bijna lachwekkend, hoe verkrampt die gast daar op z'n stoel zat, als een gek die Cello te bewerken.

Dus. Al met al. De show was goed, het optreden minder. Apo kreeg het publiek makkelijk mee. Het publiek was ook enthousiast en zong lekker mee met de Metallica klassiekers. Maar het kon mij niet van begin tot eind boeien. Bovengenoemde zaken (geluid, opstelling, ontbrekende Perttu) zijn daar debet aan. Ook traditionele afsluiter "In The Hall of the Mountain King" van Grieg was lang zo vet niet als een afsluiter hoort te zijn. Conclusie: geen optimale opbouw van de show. Als je je kruit te vlot verschiet, blijft er vanzelfsprekend minder over voor Le Grand Final. Laatste keer Apo live voor deze jongen. Oja, en als Apo die gasten van 'The Rasmus' en 'Him' in blijven huren om lijzige teksten op lullige melodietjes te laten zingen, dan koop ik ook geen cd meer! Oh! Want de live uitvoeringen van 'Life Burns' en 'Bittersweet' waren echt 10x beter dan de uitvoeringen op de cd. Vocalen prima, maar zet dan iemand in die 1. kan zingen en 2. zelf z'n melodie mag bepalen. Zoals Sandra Nasic van Guano Apes, die haar ding deed met 'Path'. Maar dat is misschien ook het enige goede en tevens ultieme voorbeeld...