Apocalyptica - 013, Tilburg - 23 maart 2003

Zondagavond, 19:15, met de benenwagen op weg naar Arnhem CS, samen met Herma. Gewapend met enige Metallica voorkennis en muzikale ondergrond in de vorm van de plaat "Inquisition Symphony" gingen wij naar Tilburg, om daar in poptempel 013 de Finse band Apocalyptica in levende lijve te zien. Het was nog verbazingwekkend druk in de trein voor een zondagavond, maar dit was natuurlijk wel de avond waarop studenten terug naar hun stundentenhol gingen. Ondanks de drukte geen vertragingen en om 20:25 ontmoetten wij Boyd in de stationshal van Tilburg CS. Gezamenlijk vervolgden wij onze weg naar het popcentrum aan de Veemarktstraat. De sfeer was gemoedelijk en ontspannen en het milde klimaat gaf al een beetje dat zomerse gevoel.

In 013 was het gezellig druk. Het concert begon om 21:00, dus wij waren ruim op tijd om rustig de jassen bij de garderobe te droppen en achtereenvolgens een drankje te drinken. Dat was nodig; de pizza van die avond had Herma en mij dorstig gemaakt. Omstreeks 21:05 besloten wij de zaal te betreden. Aan de bovenkant links, wel te verstaan. De zaal was niet uitverkocht, we liepen ditkeer (in tegenstelling tot die keer bij Nickelback) niet tegen een muur van mensen op. Integendeel zelfs! Op één van de bovenste "treden van de trap" vlakbij de bar namen wij plaats en hadden wij nog steeds een prima uitzicht over de zaal. Om 21:35 betraden de mannen met hun cello het podium en ze barstten gelijk los met "Cortege". Ze waren met z'n vieren, ook al bestaat Apocalyptica tegenwoordig uit 3 man (Van links naar rechts: Perttu, Eicca, Paavo (achternamen even gelaten voor wat ze zijn)), hoewel de vierde persoon duidelijk buiten de boot viel voor wat betreft kleding en attitude: strak in pak, netjes gekamd haar en zonnebril en dito gedrag. Dat alles deed echter niet af aan zijn bijdrage aan het geheel, de man nam niet alleen de ritmesecties voor zijn rekening, ook solo's waren hem toebedeeld. Hij hoort niet bij de Apo's, en speelt  naar eigen zeggen liever in een orkest; ex bandlid Antero Manninen.

De band werd verder niet begeleid door drums, een instrument dat wel was toegevoegd aan het repertoir van hun nieuwe plaat "Reflections". Maar na een 5 nummers durende "introductie" (met onder andere "For Whom The Bell Tolls", "One" (Metallica), "Refuse, Resist" (Sepultura), waarbij "One" in mijn beleving een tandje terug moest omdat de solo te snel was voor Eicca) verdwenen de mannen, werd het podium half afgebroken en kwam er een drumstel tevoorschijn. En de band kwam weer terug, met een 5e persoon: drummer Mikko. En dat hakte er even in zeg. Uiteraard werden voornamelijk nummers gespeeld van de laatste CD ("Heat", "Toreador II", "Faraway", "Resurrection"), maar "Nothing Else Matters" werd voor de gelegenheid ook door percussie ondersteund, met als absoluut hoogtepunt "Inquisition Symphony" van Sepultura. Het nummer werd niet alleen retesnel gespeeld, maar de kracht en de energie die van het podium het publiek in werd geblazen kon ook bijna als onmenselijk worden beschreven. Grootse klasse.

Ditzelfde nummer werd aangekondigd als laatste nummer van de show, vervolgens gaf Apocalyptica nog een 3 nummers durende toegift, met onder andere "Enter Sandman", "Path" en uiteindelijk "Peikko": het bekende klassieke stuk van de Noorse componist Edvard Grieg, wat beter bekend staat als "The Hall of the Mountain King". Met dit bijna irritant aanstekelijke deuntje was het formidabele concert tot een einde gekomen. De mannen kwamen nog één keer terug om het applaus van het publiek in ontvangst te nemen en daarna was het écht voorbij. En dat ook nog op een hele christelijke tijd. Na even stuntelig te blijven staan in de zaal, nagonzend van het spektakel, verlieten wij op ons gemak het pand. Even was het de vraag of er nog een T-shirt of een drankje gekocht zou worden, maar de loketten waren dicht en de T-shirts te duur, dus daar was geen sprake van. Onderweg naar het station streken nog even in een heuse coffeeshop slash rookcaffee (zoals het er stond) neer om een biertje te scoren, maar het bier was in zo'n weedhol natuurlijk ver te zoeken, dus moesten wij het doen met een cola. Ook goed. Behoudens de treinreis was dit het einde van een geweldige avond. Super. Apocalyptica rules. Tot volgend jaar.